Mijn naam is Anita, ik kom uit Bulgarije. Ik heb 5 jaar Arabisch gestudeerd in de universiteit van Sofia. Nadat afstudeerde ben ik naar Kroatië gegaan waar ik momenteel bij mijn man woon.
Enkele maanden nadat ik in Kroatië aankwam begon de vluchtelingencrisis in Europa. Er was een jobaanbieding bij UNICEF. Ik ben begonnen met werken als tolk voor UNICEF in het wintertransitcentrum in Slavonski Brod, Kroatië.
In het begin dacht ik dat ik gewoon een tolk zou zijn tussen twee talen maar het was complexer dan ik had verwacht. Er was een groot probleem met het begrijpen van de verschillende dialecten. De vertalers werden gevraagd om te verifiëren of de vluchtelingen en migranten echt van het land kwamen waarvan ze zeiden dat ze waren. De politie vroeg hen of ze echt uit Syrië kwamen. De meesten van hen zeiden: “Ja, ja, we zijn uit Syrië”, maar mensen uit Pakistan en Afghanistan, die geen Arabieren zijn, zeiden ook dat ze van Syrië waren. Dit was hun ticket naar Europa.
Ik was echt niet voorbereid om de verhalen van mensen te horen. Het hele team in Slavonski Brod was niet voorbereid op deze hele situatie, voor deze crisis. We kregen geen instructies hoe we moesten communiceren met deze mensen. Het was niet alleen een job, we moesten twaalf uur werken en dan alles vergeten. Het was echt emotioneel. Zij [de vluchtelingen] kregen geen informatie over hun rechten.
Anderzijds was het voor ons ook een groot probleem op hun terrein te werken. We waren er om hen hulp te verlenen, maar we waren niet toegelaten om hen informatie te geven, omdat we ook niets over hun rechten wisten. Mensen vroegen naar mogelijkheden om te werken en studeren in Duitsland maar we wisten het niet. We vroegen het aan de politie maar ze vertelden ons dat wanneer de vluchtelingen hun “eindstop” bereikten, zij op de hoogte zouden worden gebracht van de gehele situatie en hun rechten in het gastland. We konden hen dus geen relevante informatie verstrekken.
Mijn advies voor iedereen is om met mensen van andere culturen te communiceren. Als we vragen stellen, leren we veel nieuwe dingen en worden we meer open voor nieuwe dingen en nieuwe mensen in ons leven.